Ümraniye escort kalabalığı, gündüzleri insanı boğan bir gürültüye, geceleri ise ürkütücü bir sessizliğe bürünürdü. Bu iki uç arasında yaşayan genç bir kadın vardı: Nisan. Henüz yirmi iki yaşındaydı ama yaşadıkları, onu yaşıtlarından çok daha olgun ve yorgun kılmıştı. İnsanların aceleyle yürüyüp geçtiği kaldırımlar, Nisan için sadece bir yol değil, aynı zamanda hayatının tanığıydı.
Nisan, ailesinden çok erken kopmuştu. Sevgiye, korunmaya ve güvene ihtiyaç duyduğu bir yaşta yalnız kalmıştı. Hayat ona seçenekler sunmamış, daha çok zorunluluklar dayatmıştı. Ümraniye escort gelişinin üzerinden birkaç yıl geçmişti ama hâlâ bu ilçeye ait hissetmiyordu. Burada sadece hayatta kalıyordu.
Yaşadığı ev, eski bir apartmanın arka tarafında, güneş almayan küçük bir daireydi. Duvarlar inceydi; komşuların sesleri, televizyon gürültüsü, tartışmalar seksi geceleri birbirine karışırdı. Ama Nisan için en zor olan sessizlikti. Çünkü sessizlikte düşünceler daha çok konuşur, geçmiş daha sert hatırlatırdı kendini.
Her akşam aynaya baktığında yüzündeki ifadeyi çözmeye çalışırdı. “Ben hâlâ kimim?” diye sorardı kendine. Çünkü yaptığı iş, insanların onu tek bir kalıba kondom sokmasına neden oluyordu. Kimse onun sevdiği müzikleri, çocukken olmak istediği mesleği, geceleri yastığına sessizce döktüğü gözyaşlarını bilmiyordu.
Bir gün, Ümraniye escort çarşısında yürürken belediyenin önünde açılmış bir stant dikkatini çekti. Kadınlara yönelik sosyal desteklerle ilgili broşürler dağıtılıyordu. Nisan önce görmezden gelmek istedi. Umut etmekten yorulmuştu. Ama broşürde yazan bir cümle onu durdurdu:
Bir yanıt yazın