Pendik escort arka sokaklarında gece yine yavaş yavaş ağırlaşıyordu. Sokak lambalarının solgun ışığı kaldırım taşlarına vuruyor, denizden gelen rüzgar, şehrin karanlığını bir parça serinlikle süslüyordu. Bu sokaklarda, 22 yaşındaki Elif, adımlarını sessizce atıyordu. Her gece olduğu gibi yine yorgun, yine yalnızdı.
Elif’in hayatı kolay başlamamıştı. Anadolu’nun küçük bir köyünde doğmuş, yoksulluğun ne demek olduğunu çocuk yaşta öğrenmişti. Babası küçükken evi terk etmiş, annesi yıllarca hastalıkla mücadele etmişti. Elif, lise çağında okulunu bırakmak zorunda kalmış; annesinin tedavi masraflarını karşılamak için İstanbul’a, Pendik escort gelmişti.
Pendik’te önce bir tekstil escort atölyesinde çalışmaya başladı. Gün boyu makinelerin gürültüsü arasında nefes alıyor, eline geçen az bir parayla kirayı ve ilaçları ödemeye çalışıyordu. Sokaklarda geçen birkaç geceden sonra çaresizlik, onu istemediği bir yola itti.
İnsanlar ona “kadın” diye değil, sadece bir gölge gibi bakıyorlardı. Fakat Elif’in içi hâlâ insandı, hâlâ umut doluydu. Sabah olduğunda, aynaya baktığında olgun kendini tanıyamıyordu ama gözlerinde hâlâ küçük bir ışık vardı — yeniden doğma arzusu.
Bir gün, Pendik escort sahilinde otururken yaşlı bir kadının yanına gelip “Kızım, bu rüzgar seni üşütür” diyerek omzuna şalını bırakmasıyla gözleri doldu. Uzun zamandır cimcif kimse ona bu kadar insanca yaklaşmamıştı. O küçük şefkat anı, Elif’in içindeki duvarları kırdı. O gün karar verdi: Bu hayatın esiri olmayacaktı.
Pendik Belediyesi’nin sosyal destek merkezine gidip yardım istedi. Zordu ama yaptı. Psikolojik destek aldı, bir kadın dayanışma evine yerleşti.
Bir yanıt yazın