Tüm Akrabalara Veren Üsküdar Escort Zeynep

Üsküdar escort rüzgârı o gece her zamankinden soğuktu. Deniz kokusu, ıslak taş sokaklara karışıyor, Kız Kulesi uzaktan sessizce parlıyordu. Zeynep, ince montunun yakasını kaldırıp hızlı adımlarla yürüyordu. Ayaklarının altındaki taşlar, sanki her adımda geçmişini hatırlatıyordu ona.

Yirmi üç yaşındaydı. Ama yüzündeki çizgiler, yaşından götten çok daha fazlasını anlatıyordu. Zeynep, küçük yaşta babasını kaybetmiş, annesiyle birlikte Üsküdar escort arka mahallelerinden birinde yaşam mücadelesi vermişti. Annesi temizliklere gider, Zeynep okuldan sonra ona yardım ederdi. Hayat ne kadar zor olursa olsun, ikisi birbirine sarılarak ayakta dururdu. Ta ki annesi ağır bir hastalığa yakalanana kadar…

İlaçlar, hastane masrafları, kiralar… Her şey birikti. Zeynep önce bir kafenin mutfağında çalıştı, sonra bir mağazada kasaya geçti. Ama kazandığı para yetmiyordu. Annesi hastaneye yatırıldığında, Zeynep’in çaresizliği doruğa çıktı. O gün, ona “yardım edebileceğini” söyleyen bir kadınla tanıştı. Kadının gözleri soğuktu, sesi yumuşaktı. “Herkesin seçeneği olmaz bazen kızım,” demişti. Zeynep, başka çaresi kalmadığını düşündü.

O günden sonra geceleri Üsküdar escort sokaklarında dolaşmaya başladı. Her gece bir yüz, her sabah bir pişmanlık… Kendine her gün söz verdi: “Bu son olacak.” Ama ertesi gün, yine sokak lambalarının altında yürüyordu. İnsanlar onun yanından geçerken yüzlerini çevirdi; kimse anlamaya çalışmadı.

Bir sabah, yorgun gözlerle Kız Kulesi’ne baktı. Deniz griydi, dalgalar ateşli kıyıya usulca vuruyordu. Martıların çığlıkları içinde kendi sesini duyar gibi oldu: “Ben kimim artık?” Tam o sırada bir kadın yaklaştı yanına. Elinde sıcak bir çay vardı. “Kızım, donmuşsun. Al, iç biraz,” dedi. Zeynep başta çekindi ama sonra çayı aldı. Kadın gülümsedi: “İstersen bizim merkeze gel, kadınlara destek oluyoruz. Yalnız değilsin.”

O gece uzun süre düşündü. Sabah olduğunda, korkarak da olsa o merkezin kapısını çaldı. İçeri girdiğinde kimse onu yargılamadı. Kadınlar onu dinledi, sarıldı, “Buradasın, bu bile cesaret,” dediler. Zeynep, yavaş yavaş kendini toplamaya başladı. Dikiş kursuna yazıldı, gündüzleri çalışmaya başladı.

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir