Kartal escort sisli sabahlarından biriydi. Denizden gelen hafif tuzlu rüzgâr, kıyıdaki banklarda oturan birkaç kişinin yüzünü okşuyor, sahil boyunca dalgaların düzenli sesi yankılanıyordu. İşte o sabahlarda, genç bir kadın her zamanki gibi ağır adımlarla anal sahile doğru yürürdü. Adı Mira’ydı. Yirmi beş yaşındaydı ama yaşadıkları onu olduğundan çok daha büyük gösteriyordu.
Mira, hayatın sert yüzüyle çok küçük yaşlarda tanışmıştı. Aile içinde yaşanan sorunlar, ekonomik sıkıntılar ve kaçıp sığınacak bir yer bulamaması, onu adım fantazi adım istemediği bir hayata itmişti. Günün karanlık saatlerinde çalışmak zorunda kalıyor, sabahın ilk ışıklarıyla odasına dönüyordu. Kartal escort gece yüzü, onun için hem bir zorunluluk hem de hiç bitmeyen bir sınavdı.
Buna rağmen Mira, sabahları mutlaka sahile inerdi. Çünkü deniz, onun içini en kötü günlerinde bile biraz olsun ferahlatırdı. Dalgaların sesinde saklı olan hafif ritim, ona çocukluğunda duyduğu ninnileri hatırlatır, ona bir anlığına bile olsa güvende hissettirirdi. Banklardan birine oturup ayakkabılarının ucuna kadar gelen dalgaları izlerken sık sık içinden şöyle derdi:
“Buradan çıkış yok gibi hissediyorum… ama belki bir gün olur.”
Mira’nın bu sessiz sabahlarında, onu fark eden biri vardı: sahilde her gün çay satan, geniş şapkalı, güler yüzlü bir adam. Adı Fikret’ti. İnsanların hikâyelerini yüzlerinden okuma konusunda ustaydı. Mira’nın gözlerindeki yorgunluğu, omuzlarındaki yükü fark etmişti fakat hiçbir zaman sorgulamazdı.
İyi misin?” dedi.
Mira önce cevap vermedi, çünkü uzun zamandır kimsenin iyi olup olmadığını sorduğunu duymamıştı. Ama o gün bir şeyler farklıydı. “İyiyim, ya da iyi olmaya çalışıyorum,” diye fısıldadı.
Bir yanıt yazın